Deze is voor jou Pap!
Koen van EltenNog te gaan
Iedereen wordt in zijn leven wel een keer geconfronteerd met psychische klachten, bij zichzelf of in zijn/haar omgeving. Dit is mijn verhaal:
Het is donderdag 5 september 2019. Het is een tragische zomer. Een kleine zes weken geleden is mijn schoonzusje Kirsten bij een auto-ongeluk verongelukt. Een bizarre periode waarin de familie wordt ondergedompeld in rouw volgt.
Het is eind van de middag en mijn patiënt loopt net de deur uit. Ik kijk op mijn mobiel: voicemail van mam. Raar, die belt nooit dit tijdstip. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me. Ik luister de voicemail af en hoor mijn moeder in een staat van paniek die ik nog nooit eerder bij haar heb gehoord. Ik bel haar terug. En ik voel aan alles dat het mis is.
Die dag pleegde mijn lieve vader na een periode van depressie zelfmoord. Verdriet, onbegrip, boosheid, schuldgevoelens, alle emoties liepen dwars door elkaar heen. Hoe kon het dat mijn vader geen oplossing meer zag?
De jaren daarna kom ik erachter dat vrijwel iedereen zijn/haar verhaal heeft wat betreft psychische gezondheid. Iedereen is of wordt er wel een keer mee geconfronteerd bij zichzelf of in zijn/haar omgeving.
Om geld op te halen voor de stichting MIND ga ik op 13 april 2025 de marathon van Parijs lopen. Hardlopen heeft mij geholpen en helpt mij nog steeds in mijn rouwproces en draagt positief bij aan mijn psychische gezondheid. Mijn vader schaamde zich voor zijn depressie en kon hier moeilijk over praten. Met deze actie wil ik bijdragen aan de bespreekbaarheid van psychische gezondheid. Het lopen van de marathon zal een eerbetoon worden aan mijn lieve vader, die mij het hardlopen met de paplepel heeft ingegoten. Deze is voor jou Pap!
€ 250 opgehaald
€ 500 opgehaald
€ 1.000 opgehaald
Eerste donatie ontvangen
10 donaties ontvangen
25 donaties ontvangen
50 donaties ontvangen
Een blogbericht geplaatst
Laatste donaties
Bekijk alleLaatste blogs
Bekijk alleThe Sound of Silence
08-02-2025 | 20:35 Op de dag dat mijn vader begraven werd klonk dit nummer toen hij door familie en vrienden in de kist de aula werd binnen gedragen, the Sound of Silence (Simon & Garfunkel). Voor mij staat dit nummer symbool voor zijn depressieve periode. Een periode die hij beleefde in duisternis ('hello darkness, my old friend'), eenzaamheid ('in restless dreams, I walked alone'), onbegrip (people talking without speaking, people hearing without listening) en groeiende stilte (silence like a cancer grows).Bij mij waren de afgelopen weken een periode van stilte wat betreft hardlopen. Dit kwam door een blessure aan mijn knie. Zeer frustrerend en onzeker. Hierdoor heb ik de halve van Egmond helaas niet kunnen lopen, een loop die mijn vader meermaals heeft gelopen. Gelukkig ben ik momenteel weer rustig aan het opbouwen. Onder andere met dank aan mijn collega's! Ik heb mijn mindset flink moeten veranderen: langzamer lopen. Iets wat ik heel lastig vind. Hopelijk lukt het nu om klachtenvrij op te bouwen richting april. Tijdens het hardlopen klinkt the Sound of Silence weer door mijn koptelefoon. Niet alleen de versie van Simon & Garfunkel, maar ook die van Disturbed en de vrije Nederlandse vertaling van BENR. Hierdoor komen er emoties die helpen bij het verlies van mijn vader. Zo draag ik hem elke training met mij mee.Sponsoren
