Dam tot Damloop
Afgelopen zondag was mijn eerste trainingsevenement: de Dam tot Damloop. Voor mij een bijzondere aangezien de Dam tot Damloop mijn allereerste loopevenement ooit was. In 2006 nam mijn vader me voor het eerst mee met zijn hardloopvrienden naar de Dam tot Damloop. Wat een bijzondere ervaring was dat. De gezelligheid, de drukte, het enthousiasme, wat een feest! Mijn vader genoot altijd zichtbaar van dit soort evenementen. En ik was ook direct verkocht.
Enige smetje op de dag voor mijn vader was misschien dat ik hem er dik uit liep. Hij liep hem in 1:28:08 en ik in 1:10:07. Na dit jaar liep ik de Dam tot Damloop nog vijf keer. In 2014 liep ik mijn pr van 1:07:26. Mijn vader heeft hem helaas na 2006 nog maar één keer gelopen aangezien hij steeds meer last kreeg van rugklachten.
Afgelopen zondag ging ik hem dan eindelijk na negen jaar weer een keer lopen. Samen met mijn schoonzussen Ilse en Gijsbertha , die voor de eerste keer mee gingen doen, in de trein richting Amsterdam. Ik was goed getraind. Het weekend ervoor had ik nog dik 16 km gelopen met een gemiddelde van 4:09 min/km. Een pr moest toch mogelijk zijn.
Om 13:20 startte ik vanaf de Prins Hendrikkade in de felle zon aan mijn zevende Dam tot Damloop. Het was warm, maar naar mijn idee niet zo warm dat dit mijn lopen zou gaan beïnvloeden. Aangekomen bij de IJ-tunnel kwamen de emoties. Met mijn vader in gedachten en het kippenvel over mijn lichaam liep ik de eerste kilometer onder de 4 min. Hierna kon ik gelukkig goed afschalen naar een gemiddelde van ongeveer 4:10 min. Ik had het zwaar, maar niet het idee dat ik mezelf over de kop liep. Vanaf een kilometer of 9 moest ik dan toch mijn tempo verder naar beneden brengen. Dit hitte begon toch zijn tol te eisen. Dit moment viel samen met naar mijn mening het taaiste stuk van het parcours. Langs de snelweg in de volle zon over het brandende asfalt. Vanaf ongeveer 14 km herinner ik me dat ik in de war was over hoe ver het nog was. Achteraf de eerste tekenen van mijn oververhitting. Het laatste stuk dat ik heb gelopen kan ik me niet herinneren.
Ik kom bij op een brancard in de tent van het Rode Kruis met allemaal koude doeken om me heen. Er hangen allemaal mensen boven me. Eenmaal weer aanspreekbaar wordt me verteld dat ik oververhit was. Middels de goede zorgen van de mensen van het Rode Kruis komt mijn temperatuur weer tot bedaren. Even later zit ik nog wat verward op een stoeltje bij de tent van het Rode Kruis. Een beveiliger vertelt dat hij me heeft bijgestaan toen ik aan kwam zwalken en over de hekken ging hangen. Ik kan het me niet herinneren. Mijn horloge heb ik gestopt op 15.9 km. Blijkbaar ben ik 200 meter voor de finish gestrand. Ik ben boos op mezelf dat ik het zover heb laten komen, maar ook blij dat ik er zo vanaf kom. Laat dit een goeie les zijn voor de volgende keer dat ik ga lopen tijdens de hitte.
Geen pr, maar wel een editie die ik nooit meer zal vergeten. Maar de editie uit 2006 samen met mijn vader zal toch altijd de bijzonderste blijven.
