The Sound of Silence

Op de dag dat mijn vader begraven werd klonk dit nummer toen hij door familie en vrienden in de kist de aula werd binnen gedragen, the Sound of Silence (Simon & Garfunkel). Voor mij staat dit nummer symbool voor zijn depressieve periode. Een periode die hij beleefde in duisternis ('hello darkness, my old friend'), eenzaamheid ('in restless dreams, I walked alone'), onbegrip (people talking without speaking, people hearing without listening) en groeiende stilte (silence like a cancer grows).

Bij mij waren de afgelopen weken een periode van stilte wat betreft hardlopen. Dit kwam door een blessure aan mijn knie. Zeer frustrerend en onzeker. Hierdoor heb ik de halve van Egmond helaas niet kunnen lopen, een loop die mijn vader meermaals heeft gelopen. Gelukkig ben ik momenteel weer rustig aan het opbouwen. Onder andere met dank aan mijn collega's! Ik heb mijn mindset flink moeten veranderen: langzamer lopen. Iets wat ik heel lastig vind. Hopelijk lukt het nu om klachtenvrij op te bouwen richting april. 

Tijdens het hardlopen klinkt the Sound of Silence weer door mijn koptelefoon. Niet alleen de versie van Simon & Garfunkel, maar ook die van Disturbed en de vrije Nederlandse vertaling van BENR. Hierdoor komen er emoties die helpen bij het verlies van mijn vader. Zo draag ik hem elke training met mij mee.