Nog te gaan
In december vorig jaar verloor ik mijn vriendin, Jintha. Ze was pas 28 jaar. Jarenlang waren we onafscheidelijk – samen voetballen, samen studeren, samen op avontuur. Jintha had een groot hart, was allom geliefd, oprecht geïnteresseerd in anderen en ongekend intelligent. Maar helaas vocht ze ook een zware mentale strijd.
Zo’n strijd is voor mij en velen anderen onbegrijpbaar, en dat is misschien maar goed ook. Ze zei ooit: “Ik vind het fijn dat jij me soms niet begrijpt, want ik wens niemand toe dit te begrijpen.” Die woorden raakten me diep. Ze vertelden alles over haar: hoe zwaar haar strijd was, en hoeveel liefde ze tegelijk voelde voor haar vrienden en familie. Ze wilde zo graag ‘gewoon’ gelukkig zijn, voor zichzelf én voor ons. Ze vocht met alles wat ze had. Ze zocht hulp. Ze bleef proberen. Ze bleef zoeken naar alternatieven, keer op keer. Tot haar opties opraakten – en haar kracht en wil om te blijven leven uiteindelijk kleiner werden dan haar wens om ons geen pijn te doen.
Naast de verdrietige kant heeft Jintha’s verhaal ook een mooie kant. Ze streed voor het doorbreken van de taboe. Het bespreekbaar maken van suïcidale gedachten en mentale problemen. En zo kwam er ruimte in haar verhaal voor onvoorwaardelijke liefde.
Over er mogen zijn zoals je bent, ook als het donker is.
Over het durven toelaten van anderen, juist als je denkt dat je hen tot last bent.
Want vrienden en familie kunnen het vaak niet oplossen – maar ze kunnen wél naast je staan.
Dit jaar lopen wij voor haar. Om haar te eren, haar verhaal te delen, en om haar strijd tegen de taboe’s die nog steeds heersen voort te zetten.
Lieve Jin,
Ik ben voor altijd dankbaar dat je mij toeliet, en voor onze laatste momenten samen. Ik mis je nog elke dag maar ik laat je gaan met trots
❤️
