Struggling Out Loud

(If the text below looks like it's written in a made up language, you should probably scroll down to the English version.)  :)

Het belang van mijn actie

Wachtlijsten voor psychische zorg kunnen tegenwoordig oplopen tot een jaar. Hoe komt het dan dat we zo weinig over mentale problemen horen? Er rust een taboe op het bespreken van psychische klachten. Erover praten wordt als ‘zwak’ neergezet. Hier moet verandering in komen.

In de jaren waarin ik veel verschillende intensieve therapieën heb gehad, heb ik ontzettend veel geleerd over hoe we in elkaar zitten. Ik heb geleerd dat we eigenlijk niet echt controle over onze gevoelens hebben. We hebben alleen controle over hoe we op onze gevoelens reageren. Kortom iedereen heeft gevoelens. Waarom zouden we ons ervoor schamen?

De organisatie MIND zet zich in om hier verandering in te brengen. Ik deel mijn verhaal om het goede voorbeeld te geven en geld in te zamelen voor deze organisatie. Ook zal ik jongeren via mijn sociale media helpen met tips geleerd uit mijn eigen ervaringen.

Mijn verhaal 

Ik kwam voor het eerst in aanraking met een psycholoog toen ik mijn ouders op 16-jarige leeftijd vertelde dat ik ernstig sombere klachten had. Ik zat volledig met mezelf in de knoop en ik had het gevoel dat ik inmiddels wel uitgekeken was op het leven. Ik had nergens meer zin in, ik sliep weinig en het voelde alsof er geen perspectief meer was.

Mede door therapie en tijd ging het langzaamaan wat beter. Ik ontdekte mijn interesses en was een stuk minder bezig met wat anderen van me dachten. Helaas kreeg ik in mijn examenjaar last van nieuwe klachten. Hevige vermoeidheid, concentratieverlies, slapeloosheid en opgejaagde gevoelens. Wederom kwamen we bij de psycholoog terecht die het als burn-out achtige klachten classificeerde. Ik kon niet meer naar school en toch moest en zou ik mijn examen doen. Ook in deze periode kwamen weer sombere klachten kijken, omdat ik bijna niks kon. Televisiekijken was al te veel. Gelukkig haalde ik mijn diploma.

In mijn tussenjaar zou ik de tijd hebben om uit te rusten. Toch kreeg ik in de vakantie weer met nieuwe klachten te maken. De ergste tot nu toe. Klachten die onverklaarbaar waren. Ze zorgden ervoor dat ik totaal niet meer kon functioneren. Ik kon niet eens meer met vrienden afspreken. Ik ben toen alleen naar Spanje vertrokken en heb daar een behandeling gehad van vijf weken voor de ‘burn-out’ klachten. We hoopten namelijk dat dat hetgeen was waar ik nog last van had. Twee weken nadat ik thuiskwam, vonden we eindelijk een Amerikaans artikel waarin mijn klachten stonden omschreven. ‘Sensorimotor OCD’, een zeldzame vorm van OCD waarbij je elk moment van de dag gefocust bent op bijvoorbeeld knipperen.

Momenteel word ik vanuit Amerika behandeld en leer ik hoe ik er mee om kan gaan. Het vinden van het juiste medicijn is een zwaar traject, maar opgeven is geen optie. Inmiddels werk ik alweer als leerlingenbegeleider en heb ik me ingeschreven voor de studie psychologie. Ondanks de zware tijd waarin ik me bevind, heb ik doelen gevonden. Ik wil verschil maken. Ik wil mijn kennis delen. Ik wil mezelf inzetten voor de mensen die dat nodig hebben ongeacht de ernst van de klachten. Dit is mijn eerste stap.

Wil jij mij helpen mijn mijn missie? Deel dan mijn actie en/of doneer. Veel dank alvast voor jouw steun.

Matthew van Ham

The importance of my project

According to the Central Bureau of Statistics, in the first two quarters of 2021, fifteen percent of the population aged 12 or older was mentally unhealthy. Why is it that we hear this so little around us? Well the answer to that question is quite simple: we don’t have the courage to talk about it. Talking about it is seen as 'weak'. The behavior of people is mainly shaped by their upbringing and environment. So apparently there are certain factors in society that create an immense taboo around this topic. This has to change!

In the years in which I have had many different intensive therapies, I have learned a lot about myself and my feelings. I have learned that we don't really have control over our feelings. We only have control over how we react to them. In short, everyone has feelings. Why should we be ashamed of them?

The organization MIND is committed to changing this. I am sharing my story to set an example and raise money for the organization.

My story

I first came into contact with a psychologist when, at the age of 16, I told my parents that I had severe depressive symptoms. I was completely stuck and I had the feeling that I had had enough of life by now. I didn't feel like doing anything anymore, most of the time I couldn't sleep and it felt like there was no perspective left.

Partly due to therapy and time it slowly got better. I discovered my interests and was a lot less concerned with what others thought of me. Unfortunately, in my exam year I began to suffer from new complaints. Extreme fatigue, loss of concentration, sleeplessness and agitated feelings. Again we ended up at the psychologist who classified it as burnout-like symptoms. I could no longer go to school and yet I had to pass my exams. Also in this period there were more depressive symptoms, because I could hardly do anything. Watching television was already too much. Fortunately I passed my exam.

In my gap year I would have time to rest. Yet during the vacations I had to deal with new complaints. The worst so far. Complaints that were inexplicable. They made it impossible for me to function at all. I couldn't even go out with friends anymore. I went to Spain on my own and had a five week treatment for the 'burnout' symptoms. We hoped that this was still 'the' problem I was suffering from. Two weeks after I got home, we finally found an American article describing my symptoms. 'Sensorimotor OCD', a rare form of OCD in which you are focused on blinking every moment of the day, for example.

Currently I am being treated from America where I am trying to learn how to deal with it. Finding the right medicine is a tough job, but giving up is not an option. In the meantime I am working again as a student counsellor and I have enrolled in the psychology study. Despite the difficult time I am in, I have found goals. I want to make a difference. I want to share my knowledge. I want to dedicate myself to the people who need it regardless of the severity of the symptoms. This is my first step.

Do you want to help me my my mission? Share my action and/or make a donation (press at 'doneer nu'). Or much more important, learn from my message. Let your friends, children or other family members know that it is okay to talk about their mental health. I am really grateful you took the time to read everything. Stay strong everyone! 

Matthew van Ham